poniedziałek, 27 marca 2017

cebulki! hiszpania

Marzec to miesiąc katalońskich cebulek, czyli calcots. Jest to jedyny hiszpański region gdzie uprawia się te smaczne warzywa. Już raz miałam okazję je spróbować, więc z niecierpliwością czekałam na marzec w tym roku. I w końcu, pojawiło się ogłoszenie, że 26 marca będzie organizowana tak zwana calcotada. Tym razem zorganizowana na małym placu, wejście kosztowało 12 euro. Bilety można wcześniej rezerwować, ale płaci się na miejscu, gotówką. 

Zaczęło się o 14, na placu rozstawiono ze cztery długie stoły. Za obrus posłużyły kartki przylepione taśmą do stołu. I bardzo dobrze, bo przy cebulkach nie da się nie ubrudzić. Za pierwszym razem dostaliśmy śliniaczki i rękawiczki. Tym razem niestety nie, choć niektórzy przyszli już przygotowani. Ja jakoś nie przemyślałam swojego ubioru i ubrałam się na biało. Szybko zrozumiałam swój błąd, ale udało mi się niczego nie zabrudzić. Nie wiem jakim cudem, bo cebulki są wrzucane na grill i są pokryte całe  popiołem. Popiół ściąga się ręką, a cebulkę zamacza w sosie. Sos jest przygotowywany z pomidorem i między innymi również migdałem. Taką cebulkę całą aż do popiołu, którego nie udało nam się ściągnąć. 


Za 12 euro dostajemy również wino, wodę, pomarańczę, fasolę, butifarrę czyli smaczną kiełbasę katalońską i porządną pajdę chleba. Chleba przypominającego ten polski, czyli coś za czym najbardziej tęsknię. Do tego pomidor, żeby zrobić sobie samemu chleb z pomidorem. Cała Hiszpania śmieje się z Katalonii, że ludzie tu mieszkający są bardzo skąpi. Zamiast pokroić pomidora i dać na kanapkę to wcierają pomidor w kanapki i w ten sposób oszczędzają na pomidorach. Trochę prawdy jest w tym skąpstwie.


Po zakończonym lunchu, przyszedł czas na typową rozrywkę starszych Hiszpanów - bingo! Udało nam się nawet wygrać 5 euro. Teraz trzeba czekać kolejny rok na kolejne takie spotkanie.

poniedziałek, 20 marca 2017

zapach czekolady, hiszpania

Pora na ostatnie, ciekawsze muzeum Barcelony. Te, tym razem, wyczujecie już z daleka. Znajduje się na ulicy Comerc i znaleźć je można po zapachu czekolady. Wejście kosztuje 6 euro, ale muzeum jest maleńkie. Co jakiś czas organizowane są tu warsztaty, kosztowanie czekolady, kursy i pokazy. Jest to płatne dodatkowo i trzeba wcześniej zarezerwować sobie miejsce. Wchodzimy prosto na kasę i małą kafejkę. Płatność kartą jest możliwa, ale tylko przy minimum 10 euro. Akurat nigdy nie noszę ze sobą gotówki, więc nie jest mi to na rękę. Wyszłam, na szczęście mój bank jest prawie na każdym rogu, i po pięciu minutach wróciłam. I trafiłam akurat na wycieczkę seniorów i wycieczkę francuskiej podstawówki. Uzbroiłam się w cierpliwość, bo kolejka przesuwała się w żółwim tempie, bo pani na kasie i obsługująca kafejkę była tylko jedna. 



Biletem jest tabliczka czekolady. Niezbyt duża, ma z tyłu kod, który po zeskanowaniu wpuszcza nas do środka. Cudowne rozwiązanie, zwłaszcza, że byłam głodna po pracy. Muzeum jest podzielone na 9 stref. Dziewiąta jest zamknięta dla zwiedzających, odbywają się tam warsztaty. Ale od początku.



Sala 1 to kafejka, druga to pochodzenie czekolady. Nie wiem czy wiecie, ale czekolada pochodzi od Majów. Był to bardziej napój z ziaren kakaowca, połączony z wodą, obrzydliwie gorzki. A jako, że Europejczycy nie przepadają za gorzkimi smakami, dodali wynalazkowi słodkości (nie mówię, że od razu, kto mniej więcej zna historię, poukłada to sobie chronologicznie). Ziarna były tak cenne, że służyły za środek płatniczy. Niewolnik kosztował 100 takich ziarenek, usługa u prostytutki już tylko 10.



Sala trzecia i czwarta jest poświęcona wizerunkowi czekolady w sztuce i w kulturze. Niestety, tutaj większość jest po katalońsku, co jest nieziemsko frustrujące, bo o tłumaczenie już nie zadbano. Inną ciekawostką jest to, że obdarowywanie się czekoladkami należało do uprzejmości, a kobiety się nimi zajadały o każdej porze dnia (do tej pory tak zostało). Picie czekolady natomiast było rozrywką szlachty i arystokracji - rytuał przyrządzenia oraz cena ziarna nie był na kieszenie zwykłego obywatela.


W sali piątej zobaczymy rzeźby mistrzów czekolady. Robią wrażenie. Są tu całe sceny z filmów, książek, postacie, budynki. I wszystko z czekolady. Przy okazji (to już w sali ósmej, która ma wystawę tymczasową) znajdziemy tam również postacie z Gwiezdnych Wojen. Mmmm, taki czekoladowy Yoda...




Strefa szósta to audiowizualne opowieści, dla tych którzy nie przepadają za czytaniem. To o czym było wcześniej napisane, teraz możemy posłuchać i to aż w czterech językach. Na końcu sala siódma, pełna maszynerii. 



Wychodzimy również prosto na kafejkę, gdzie ceny czekolady są jak za epoki Majów, ale sam smak czekolady i to jak rozpływa się w ustach jest wystarczające na wytarcie łez po opustoszeniu portfela.







poniedziałek, 13 marca 2017

podróżujcie, cały świat

Notka o kolejnym muzeum tak naprawdę była już gotowa i czekała na swoją publikację już od środy. Ale zdarzyło się coś, przez co postanowiłam coś bardziej osobistego. Bardziej ode mnie do Was.

Nie oglądam za często telewizji, a tym bardziej wiadomości. Minimum przyjmuję od przyjaciół i rodziny oraz na mediach społecznościowych. Jako, że większość moich polubień zawiera hasztag (#) podróże, to bardzo szybko dowiedziałam się o zawaleniu się Azure Window na wyspie Gozo na Malcie. Niedawno pisałam o tym miejscu, a co więcej, niedawno tam byłam. I tym bardziej nie mogłam uwierzyć, że w nocy z 7 na 8 marca sztorm zabrał tą delikatną konstrukcję na dno morza. Cały świat spodziewał się tego już w 2012, i co jakiś czas odpadały co większe fragmenty, ale przewidywania stały się rzeczywistością. Nie tak całkiem dawno temu stało się to również w Maroku, ale przyznam szczerze, że destrukcja Azure Window była dla mnie gorzką do przełknięcia pigułką. Może to dlatego, że widziałam to na własne oczy, a czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal (czyżby?). A może to dlatego, że gdyby stało się to pół roku wcześniej, nigdy nie mogłabym już tego zobaczyć. 


Czasami dopada mnie refleksja, zwłaszcza, gdy widzę, gdy znajomi bliscy i dalecy zakładają rodziny, mają jedną i stałą pracę i żyją tym życiem wymarzonym przez naszych rodziców. Mam 26 lat. Moja mama w tym wieku urodziła mnie. Ja nawet nie potrafię wprowadzić dziecka w plany na 2020 rok. Nawet takich planów nie mam. Pracę mam - póki co. Już wiem, że tak długo nie wytrzymam i zostawię i wyjadę gdzieś w las. Dopada mnie rutyna, choćby na chwilę i czuję, że coś we mnie umiera. Radość. Niektórzy z moich bliskich martwią się jak sobie poradzę na starość. W Polsce emerytura nigdy mi nie będzie przysługiwać, bo nie pracowałam tam legalnie nawet pół roku. Tu pracuję legalnie, na umowie, ale nie wiem, czy za pół roku nie wpadnę na pomysł półrocznego wolontariatu w Kambodży. Bo tak. I z kolejnej emerytury nici. Przeraża mnie myśl, że muszę teraz harować, by mieć za co leki kupić za 50 lat. Zwłaszcza, że wszystko co zarabiam, wydaję na podróże. Te dalekie i bliskie.

Kiedyś jedna znajoma powiedziała mi, że zazdrości mi, że zwiedzam. Ma dwójkę dzieci. Ale że gdy wychowa dzieci, wtedy zacznie podróżować. Nie wiem, czy ja bym miała na to siłę. Bo kiedy już dzieci będą dorosłe, to ja będę zmęczona. 

Nie wszystko jest takie różowe, gdy chce się podróżować, ale się na tym nie zarabia. (To inna kwestia, czemu nie zarabiam podróżując - przykro mi, nie każdy jest Martyną Wojciechowską czy Cejrowskim.) Z wielu rzeczy trzeba zrezygnować. Opuściłam już parę ślubów moich przyjaciół, parę chrzcin ich dzieci, setki urodzin, parę świąt z rodziną i codzienne życie moich bliskich. Nie mam stałego partnera, bo nie znalazłam nikogo, kto chciałby przeżyć to ze mną. 

Czy jest to warte? Tak. Przykro mi bardzo, ale nie oddałabym ani jednej chwili, ani jednego wspomnienia. Z całym przekonaniem twierdzę, że jeśli miałabym umrzeć jutro, to umarłabym wiedząc, że przeżyłam coś pięknego. Że zapchałam każdą chwilę wspomnieniem. Że nie mogłam zrobić tego lepiej. 

Nie zrozumcie mnie źle, to nie krytyka rodzinnego i stałego trybu życia. Wiem, że są osoby, które odnajdują w tym szczęście. Ja tak nie umiem. I chciałabym, żeby ktokolwiek z Was kiedykolwiek pomyślał, czytając mojego bloga, słuchając moich opowieści czy oglądając moje zdjęcia, że zrobiłby coś podobnego, albo pojechałby gdzieś, zdobył się na odwagę i zrobił to. 


Na zakończenie, muszę dodać cytat, który ostatnio mnie zainspirował. Z książki "Fahrenheit 451":

"Napełniaj oczy cudami - mówił - żyj tak, jak byś miał paść trupem za dziesięć sekund. Oglądaj świat. Jest bardziej fantastyczny niż jakiekolwiek marzenie sporządzane czy opłacane w fabrykach."

 

poniedziałek, 6 marca 2017

chodźmy do łóżka w Barcelonie, hiszpania

Pora na kolejne muzeum, dość znane wśród turystów z powodu boskiej Marilyn Monroe machającej z balkonu na Rambli. Mowa o Erotycznym Muzeum Barcelony. Dla co poniektórych będzie to zbyt wyzwolone i śmiałe, więc radzę przestać czytać już teraz. Tych, którzy mają nieco odwagi na więcej zapraszam dalej.

Wstęp kosztuje 9 euro, można otrzymać zniżkę, jeśli przyniesiemy mały kartonik - taki jak ulotka. Zdobyć go możemy na wieszaku z ulotkami w muzeum, które opisywałam w zeszłym tygodniu. Na wstępie dostajemy kieliszeczek szampana oraz informację, że jeśli napiszemy komentarz w mediach społecznościowych na temat muzeum otrzymamy upominek. Otrzymałam, ale nie zdradzę co to było.

Muzeum nie jest duże i na pewno nie jest to odpowiednie dla rozrywki całej rodziny. Zbiory i liczba informacji jest natomiast całkiem duża. Mamy tu również podział na części. Dużą część stanowi historia pornografii i erotyki na przestrzeni wieków w różnych krajach. Mamy tu starożytny Egipt, Grecję i Rzym, a także Chiny i Japonię. Oto kilka ciekawostek:
  • W starożytnej Europie stosunek przedstawiano głównie w pozycji na pieska, bo umniejszało to rolę kobiety.
  • W Starożytnym Egipcie prostytutki były wolne i szanowne.
  • W Chinach im więcej partnerów seksualnych miał Cesarz, tym dłużej żył. Jeden swego czasu miał ich kilka tysięcy.
  • W starożytnym Rzymie seks wyznaczał status społeczny. Nie tylko jego obecność, ale również rola! Członek wyższej warstwy społecznej musiał być zawsze aktywny, bo pasywność była uznana jako zbrodnie na wolnym człowieku.



Na samym wstępie do sali japońskiej jesteśmy witani przez ogromnego penisa z drewna. Najciekawszą rzeczą są jednak ryciny, tzw. shunga. Dla Japończyków seks był przede wszystkim eksperymentem. Znajdziemy tu dosyć odważne sceny, również powiązane z zoofilią. Wśród nich słynna ośmiornica. Co ciekawe jednak, Japończycy kochają się... w ubraniu. Nie mogło również zabraknąć Kamasutry, którą możemy podziwiać na ścianach.




Jest również sala, gdzie na balkonie stoi Marilyn Monroe. My widzimy ją tylko od tyłu. A ta się pręży i macha i posyła całusy turystom spacerującym po Rambli, żeby zachęcić ich do wejścia. Wśród innych sal, warto zajrzeć do tej, która mówi o Hiszpanii. O tej obecnej i dawnej. Mamy tu nawet do obejrzenia filmy pornograficzne jednego z królów Hiszpanii. Dużo dowiemy się również o historii wibratorów oraz można obejrzeć różne wynalazki, które nie wiem czy miały dawać przyjemność czy raczej zadawać ból. Dowiemy się również skąd wziął się termin sadomasochizm, BDSM czy fetysz. 






Moją ulubioną salą jest jednak ta, w której poznajemy rekordy Guinnessa w dziedzinie seksu. Parę z nich zapamiętałam:
  • Największa ilość mężczyzn obsłużonych przez jedną kobietę w ciągu 24 godzin to 919, podczas gdy największa ilość kobiet obsłużonych przez jednego mężczyznę to jedynie 55. No cóż panowie, do roboty!
  • Mięśniami pochwy jedna kobieta podniosła aż 14,5 kilograma.
  • Właścicielką największej pochwy była Kanadyjka cierpiąca na gigantyzm, miała ona (kobieta, nie pochwa) aż 240 cm.
  • Za to właściciel największego penisa żyje w Nowym Jorku i skarży się na kłopoty... przy odprawie bezpieczeństwa na lotnisku. Nic dziwnego przy 34 cm.


Rekordów jest wiele więcej, ale najlepiej sprawdzić to samemu. Na samym końcu polecam chwilę relaksu w Erotycznym Ogrodzie Muzeum. Są w nim organizowane różne występy. Jest tu również sklepik ... z pamiątkami.